Strój Japonki – spodnie, peruka.
Spodnie. Spodnie są również nieodzownym elementem stroju Japonki, lecz zwykle nie musi się ich szyć, gdyż zawsze znajdzie się jakiś jednobarwny dół od piżamki. Jeżeli jednak szyć trzeba, robi się to następująco.
Kroi się spodnie według formy spodni podstawowych, lecz bez uwzględnienia zaszewek. Po uszyciu wciąga się w górę spodni gumkę; takie wykończenie pozwoli potem stosować je jako spodnie do piżamy. Nie musi się też u dołu skracać przedniej i przedłużać tylnej części nogawek, co pozwoli wykończyć je zwykłym obrębkiem podwiniętego dołu. Nie wszywa się też zamka błyskawicznego. Nad linią pasa dodaje się 3,5 cm tkaniny, z czego 2 cm zużywa się na zrobienie tunelu.
Kolejność wykonania:
1. Zszyć po boku przednią i tylną część nogawki.
2. Zszyć nogawki po szwie krokowym.
3. Zachylić dół nogawki na lewą stronę, podwinąć brzeg i przystębnowac.
4. Wywrócić obie nogawki na prawą stronę, przyłożyć do siebie podcięciem kroku i zszyć szew od góry tyłu do góry przodu.
5. Zachylić górę spodni 1 cm nad linią pasa na lewą stronę, podwinąć brzeg tkaniny i przystębnowac. W powstały tunel wciągnąć gumkę.
Peruczka. Bardzo ważny jest u Japonki wygląd głowy, a więc czarne włosy i skośne oczy. Oczy podmalowuje się, przeciągając na zewnątrz kreski tuszem do powiek. Można również zrobić plackowate rumieńce dla podkreślenia jasnej cery.
Rysunek. Peruczka Japonki: a — pasek ze sztywnego plastyku nacięty wzdłuż dla łatwiejszego załamania, b — pasek zagięty i gotowy do włożenia w peruczkę, c — peruczka z włożonymi „szpilkami”.
Peruczkę robi się podobnie, jak do stroju Hinduski, uzupełnia się ją jednak na czubku dodatkowym węzłem ze zwiniętego jeszcze jednego motka włóczki. Z tyłu związane wstążką włosy wpycha się pod spód peruczki. Przez włosy przesuwa się „szpilki”. Efektowne byłyby patyki drewniane lub metalowe (na przykład druty do dzianiny), lecz mogłyby one być niebezpieczne przy spontanicznej dziecięcej zabawie. Toteż szpilki robi się ze sztywnego plastyku i okręca paskami krepiny. Wycina się mianowicie z plastykowej teczki biurowej dwa paski przez cały jej dłuższy bok. Paski powinny mieć szerokość 1 cm. Następnie nacina się je lekko wzdłuż przez środek i zgina na całej długości. Ścina się końce i owija krepiną.
Parasolka. Najlepsza byłaby taka, jaką można było kiedyś kupić w „Chince” — z jedwabnej tkaniny ze stelażem z bambusu. Parasolka uatrakcyjnia strój Japonki, jednak przeszkadza dziecku w zabawie. Ale gdy zdecydujemy się na to, by dziecko nasze zabłysło strojem, a chińskiej parasolki nie mamy, można ją zrobić w następujący sposób (będzie to raczej zajęcie dla taty).
Rysunek. Elementy parasolki: a — drążek na rączkę, b — drut dziewiarski (jeden z prętów), c — krążek z deseczki z wywierconymi otworami na rączkę i pręty, d — gotowa parasolka.
Bierze się deseczkę grubości 2,5 cm i wykrawa z niej krążek o średnicy 5,5 cm. W podstawie powstałego krążka wywierca się otwór głębokości 1,5—2 cm. Będzie on służył do wciśnięcia weń patyka mającego spełniać rolę rączki. Na obrzeżu krążka wywierca się 8 otworów, w które trzeba wprawić kawałki drutu. Zgina się je lekko ku dołowi. Dobrze spełnią tu rolę druty dziewiarskie, gdyż mają tzw. główki. Wierzch tego stelaża okleja się krepiną.
