Skóry – zewnętrzna powłoka ciała zwierząt poddana obróbce garbarskiej (wyprawie), stosowana do produkcji wyrobów kaletniczych i obuwniczych. W porównaniu z materiałami syntetycznymi skóry odznaczają się dobrymi właściwościami termoizolacyjnymi, przepuszczalnością pary wodnej i powietrza, zdolnością pochłaniania i uwalniania adsorbowanej pary wodnej. Właściwości te decydują o higienicznych i estetycznych walorach wyrobów wytwarzanych ze skóry.

W zależności od pochodzenia skóry surowej, rodzaju wyprawy oraz głównego przeznaczenia wyróżnia się skóry: wierzchnie – otrzymywane przez wyprawę roślinną, tłuszczową, chromową lub kombinowaną (chromową i roślinną), głównie ze skór bydlęcych, koni, kóz, owiec i świń oraz zwierząt egzotycznych, jak np. węże, jaszczurki, krokodyle. Do skór wierzchnich należą m.in. skóry blankowe, safianowe, juchtowe. Są one używane na wyroby kaletnicze oraz na cholewki; podszewkowe (futrówki, dwoiny, skiwersy) -otrzymywane z surowca bydlęcego, cielęcego, końskiego, koziego i świńskiego, którego struktura tkanki lub wady strony wierzchniej (lica) nie pozwalają na zakwalifikowanie do skór wierzchnich. Są one wykorzystywane w kaletnictwie i szewstwie do wyrobu wewnętrznych części pasków, portfeli, torebek oraz cholewek obuwia; podeszwowe – otrzymywane ze środkowej, najściślejszej części (po odcięciu karku i boków) skóry surowej bydlęcej. Wykorzystuje się je na podeszwy oraz wierzchniki obcasów. Skóry podeszwowe wykazują dużą odporność na ścieranie i działanie wilgoci; podpodeszwowe – wyprawiane najczęściej z boków i karku surowca bydlęcego. Ze względu na luźniejszą strukturę są wykorzystywane do wyrobu obuwia letniego, dziecięcego i damskiego, względnie obuwia domowego. Dają się dobrze kształtować, obrabiać i wykańczać.